Rinjani Trekking 😊🌋⛺

3-4 januari: tweedaagse trektocht naar de kraterrand van de Rinjani vulkaan op Lombok. De 2na hoogste vulkaan in Indonesië.

3 januari: 04.00 uur werden Chris (Duitse jongen die ik de dag ervoor had ontmoet met een snorkeltour langs de verschillende Gili eilanden) en ik opgehaald uit onze homestay. Na snel een bananenpannenkoek naar binnen gepropt te hebben en 1 slok te hebben genomen van mijn koffie, stapte ik in het busje dat ons naar de voet van de Rinjani vulkaan zou brengen. Er zaten nog 8 andere mensen in het busje: een heel gezellig Australisch koppel, een gekke Chilinees, een stille maar aardige Deen, 2 gidsen en 2 porters. And off we go!
In verband met het regenseizoen is de Rinjanivulkaan gesloten en gaan er (via de officiële wegen) geen trips naartoe. Door de regen kunnen modderstromen ontstaan op de hellingen en das natuurlijk niet zo fijn (lees: levensgevaarlijk) als je daar omhoog wil komen ;). Toch was er een organisatie die deze dagen wel een groepje mee wilde nemen. Niet helemaal naar de summit want dat is echt gevaarlijk nu (hoogste punt), maar wel naar de kraterrand (2900m hoog).

We startten met wandelen op een wat gekke plek in de middle of nowhere om de gate te ontwijken (omdat het dus eigenlijk verboden is daar te zijn). Het eerste stuk was dus vooral door oerwoud. Toen de zon doorbrak bleek al snel dat ik me heel slecht had voorbereid op deze trip: ik had alleen een lange broek mee... Het is op de top natuurlijk heel koud maar de weg er naartoe bloedheet! Leerpuntje ;)
Niet veel kilometers later stopten we bij een pos (position, een open plek met een plateau met een dak als beschutting. Soort rustpunt, heel primitief). We waren een van de porters kwijtgeraakt. Hoe dan, vroegen we ons af ;), we liepen immers allemaal achter elkaar en gingen ervan uit dat ze de weg wel wisten. Dus we hebben daar wel anderhalfuur gewacht! Erg jammer, maar gelukkig hadden de Aussies beachballsetje en een boks vol goede muziek mee en ik een pak kaarten, dus we vermaakten ons wel ;)
Toen de porter eindelijk gevonden was gingen we weer verder omhoog. Echt klimmen was het. Grote stappen, van de ene boomwortel op de volgende, van de ene rots op de volgende. Echt zwaar. De omgeving was gelukkig mooi (tropisch regenwoud), maar eigenlijk moest je constant kijken waar je je voeten het beste kon plaatsen. Het was stijl en soms glad door natte bladeren, best even eng af en toe. Maar er was altijd wel iets om je aan vast te houden: een liaan, een boom(wortel), een plant..
We kregen veel koekjes onderweg van de organisatie en dat was heel chill. Eigenlijk het eten het enige 'chille' aan de hele organisatie vd trip (de gidsen waren namelijk niet goed, we raakten 2x een gids kwijt waardoor we de zonsondergang misten en ze spraken amper engels en rookten de hele tijd. Maar goeeed, het eten was wel heel goed :)). Aangekomen bij Pos 2 kregen we lunch! Ze moesten het eerst nog koken, wat echt een eeuwigheid duurde, maar dan heb je ook wat. Rijst met tempe, hele lekkere groenten (heeeel spicy), een omelet, stukjes ananas en thee. In de tussentijd deden we 44homes (verstoppertje) in de jungle ;), wat black stories en hebben we een hoop gepraat over elkaars landen. We kregen nog bezoek van een familie apen haha :D kwamen natuurlijk op de lekkere geuren van het eten af. Nieuwsgierig kwamen ze steeds dichterbij, maar niet zo dichtbij dat ze alles opaten ;) veel vriendelijker dus dan de apen in de stad hier. Heel leuk want ook tijdens de lunch zagen we overal in de bomen aapjes spelen, zitten, elkaar vlooien..
Toen we net aan de laatste 4km wilde beginnen begon het keihard te regenen. Onder het mini afdakje konden we schuilen, maar alsnog werd alles vochtig.
Vanaf hier werd het voor mij dan ook erg zwaar. Toen we verder gingen was alles behalve stijl ook nog eens slippery en glad. Ik voelde mijn benen verzuren en kreeg echt gedachten van waarom doe ik dit. Ik had ook nog niks van uitzicht gezien en dacht echt bij mezelf waarom doe ik dit mezelf aan. Het was nat, pijnlijk, zwaar... ;)
16.00 uur: na een lange lange tijd stappen omhoog zetten en mezelf met m'n benen omhoog trekken kwamen we aan bij pos 3, de laatste pos voor de krater. Nog 2 uur doorstappen en we zouden bij het welverdiende uitzicht zijn, met zonsondergang! 🌄 Maar ivm de regen was het volgens de gids niet slim om daar die nacht te kamperen dus we zouden op pos 3 kamperen. Ik zag het niet zitten om voor een zonsondergang die we misschien zelfs zouden missen als iets tegenzat, 4 uur extra te lopen die dag. En de rest ook niet. Dus we besloten onze benen wat rust te geven en op pos 3 te blijven tot de ochtend erna :). Ik had het mentaal nog wel zwaar van de klim dus ik ging even slapen in mijn tent. Na een halfuurtje voelde ik me al een stuk beter en de groep vrolijkte me weer op ;). De rest van de avond was heel leuk. Chris, Freddy en ik deden een poging tot hout sprokkelen. Echter, er was amper dood hout, laat staan droog hout. Veelste dun allemaal. Maar goed genoeg voor een halfuurtje vuur! Dus helaas een ietwat karig kampvuur die avond, maar wel veel gezelligheid. 😉 Als avondeten hadden we nasi goreng (❤) met stukjes groente, een omelet en tempe. Het was een hele heldere nacht met ontelbaar veel sterren aan de hemel.

4 januari: 's ochtends vertrokken we 04.30 vanaf de pos naar de krater om de zonsopkomst te zien. Wat was dit zwaar! Ik had amper geslapen vanwege de kou en harde ondergrond. Mijn slaapzakrits kon niet dicht, al mijn kleren en spullen waren nat en buiten was het zo'n 10 graden Celsius. Bij de eerste stappen naar de krater voelde mijn benen al als pap. Het was een veel moeilijkere weg: het was donker en de route was stijler en erg grindachtig en daardoor moeilijker om te blijven staan. We hadden geen ontbijt op, dat kregen we pas er na (dus zo'n 4 uur later) en geen schoon drinkwater meer (alleen uit de rivier). Ook al was het einde nu echt in zicht, ik had moeite met positief blijven. Het was echt een gevecht tussen mezelf en de berg. En de kou en de vermoeidheid. Ik kreeg maar 1 lens in en mijn hele rug is verbrand dus dat voelde allemaal ook veel zwaarder. Maar toch doorgegaan, met muziek in. En dat hielp.

En toen, eindelijk, rond 06.30, was ik er! 😄 Wat ik toen voelde, heb ik nog nooit gevoeld. Overwinning! Ik moest meteen huilen van ontzetting, het was zo bijzonder. Tijdens de hele klim kreeg ik niks mee van wat ik aan het bereiken was: geen een keer uitzicht, alleen maar dicht oerwoud of donker, en op dit punt kon ik alle kanten op kijken: ik zag de zee, de gili eilanden, de agung vulkaan op bali, en, natuurlijk, de immense krater. 600m onder de rand waar ik vlakbij stond was een blauw heel groot krater meer waar de net opgekomen zon op scheen. Eromheen torenden woeste randen uit en het meest intense was dat er in het midden van het meer een actieve vulkaan te zien was waar rookpluimen uitkwamen. Alles bij elkaar was gewoon zo gaaf! Niet te vatten in een foto. We maakten een paar foto's met de groep en ik nam wat stille tijd.

Toen begon de afdaling, lekker in de zon en minder zwaar. Bij de pos hadden we ontbijt ons welverdiende: een bananenpannenkoekje, 3 stukjes brood met jam, en ananas! Na alles ingepakt te hebben begonnen we met elkaar aan de afdaling. Iedereen slipte wel een keer maar het was leuk want we bleven de hele rit met de groep bij elkaar ;). Na 3,5 uur waren we beneden en aten we lunch: ze gingen weer uitgebreid voor ons koken en we hadden een lekkere laatste maaltijd met elkaar op een erg mooi plekje. Jamboe vrucht geproefd, wit spul uit cacaobonen geproefd (soort snoepjes) en avocado- en bananenbomen gezien. Gelopen door mooie rijstterassen en een traditioneel dorpje. En dat was het einde van dit onvergetelijke avontuur in het Noorden van het eiland Lombok. :)

Nu ben ik in het Zuiden van Lombok in Kuta. Genoeg geschreven, nu weer leven! Het is een mooie zonnige dag en ik ga proberen ergens een (goedkope) surfles te krijgen aan een mooi strand. :) Fingers-crossed dat ik niet gegrepen wordt door een van de vele whale-sharks! 😉